Maç 90+4 değil de 90+3 oynansaydı neler olurdu... Misal, maçın ikinci yarısında verilmeyen Eskişehirspor penaltıları gerektiği kadar medyada "Eskişehirspor'un mağduriyeti" olarak yer bulabilir miydi? Ya da, bir forvetin arayıp bulamayacağı fırsatları değerlendiremeyen Ümit Karan golü atamadan maç bitseydi yine üçlü çektirebilir miydi maç sonunda orta sahada?
O gol gelmeseydi son dakikada, Eskişehirspor taraftarı gerçekten hak ettiği 2 puan dışında çok bir şey kaybetmeyecekti. Takımını sesi kısılana, eli atkı sallamaktan, bacakları zıplamaktan yorulana kadar desteklemiş ve evinin yolunu tutmuş olacaktı sitemkar bir tavırla en fazla... Ama, rahatlıkla söyleyebiliriz ki Ümit Karan kafasını kullanarak o golü atamasaydı hem kendisini ateş çemberinde bulacaktı, hem de maçın hakemi Serkan Çınar'ın sahadan bu kadar rahat ayrılmasına mani olacaktı.
Öyle büyük hatalar yaptı ki her ikisi de...Serkan Çınar, bir kısmı tartışmalı olmakla beraber Eskişehirspor'un dört ( rakamla 4 !) penaltısını hiç etti. Umut Bulut'u oyundan attığı dakikadan itibaren maçın kontrolünü tam anlamıyla yitirdi... Ümit Karan ise ne ayağına, ne de kafasına gelen topları bir türlü kadraja sokamadı... Öyle tuhaf bir görüntü oluştu ki, kötü futboluyla Trabzonspor sanki Eskişehirspor maçı kazansın diye imkanlar yaratıyor, Çınar & Karan ikilisi de elinin tersiyle itiyor bu fırsatları...
Neyse ki, tam da taraftarların "Yeter artık Ümit!" diye isyan ettiği, diğer oyuncuların tribüne dönerek susun ve destek verin ricasında bulunduğu dakikadan hemen sonra Doğa Kaya'nın derslik ortasına gerçekten güzel bir dokunuşla noktayı koydu... İşte "O" gol, 2 kariyeri kurtardı bu gece: Serkan Çakır & Ümit Karan...
*özel not: Trabzonspor'da maç boyunca gerçekten mücadeleyi, azmi, inancı hissettiren ve maç sonunda göz yaşı döken tek adam olan Onur'u tebrik ediyorum. Son dakikada yediği gole kadar güzel direnç gösterdi. Tüm sporculara örnek olsun...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder